رفتار سازمانی پیشرفته با رویکرد مدیریت ورزشی

رفتار سازماني پيشرفته با رويكرد مديريت ورزشي

امروزه ديگر مطمئن هستيم كه موفقيت سازمان مستقيماً به استفاده موثر نيروي انساني بستگي دارد و مدير موفق مديري است كه بتواند به خوبي از افراد خود بهره برده و توان آنها را بكار گيرد. عده ای بر این عقیده¬اند که همه پیشرفت ها در رشته¬های مختلف علوم باید در نهایت با مدیریت علمی، هدایت و راهبری گردد. بدون پیشرفت و استقرار مدیریت در سازمان های مختلف، دستاورد های عظیم کنونی حاصل نمی‌شد. در بخش تربیت بدنی و ورزش، علم مدیریت هنوز جایگاه مناسب خود را پیدا نکرده است و شکاف عمیق بین نظر و عمل و غیر کاربردی شدن دانش تربیت بدنی، خود دلیل آن است که از امکانات و منابع موجود بدرستی بهره برداری نمی شود. مدیران برای دستیابی به اهداف تعیین شده سازمان، چهار وظیفه اصلی را که عبارتند از : برنامه ریزی، سازماندهی، کنترل، رهبری و هدایت، را انجام می دهند که در سلسله مراتب مدیران، مدیران عملیاتی بیشتر به وظیفه سرپرستی و کنترل کارکنان، مدیران میانی بیشتر به وظیفه سازماندهی و تبدیل اهداف مدیران ارشد را به جزئیات دارند و مدیران ارشد وظیفه برنامه ریزی های کلان سازمان را بیشتر تقبل می کنند (رابینز، 1385). برنامه ریزی فرآیندی است که سازمان در غالب آن، همه فعالیت ها و تلاش های خود را در مورد وضعیت مورد انتظار، راه رسیدن به آن و چگونگی طی مسیر، در یکدیگر ترکیب و ادغام می‌کند. بدون برنامه ریزی مناسب، مدیریت سازمان فقط به مسائل آنی می پردازد و از توجه به نیازهای آینده ناتوان می‌شود. در نتیجه، تمایل به انجام فعالیت های اتفاقی افزایش می یابد، هرگز به نظر نمی رسد که زمان کافی برای پیش بینی مشکلات آینده وجود دارد و شرایطی ایجاد نمی‌شود که بطور مؤثر به آینده پرداخته شود. از این رو برای غلبه بر محدودیت ها، برنامه ریزی ضرورت دارد و ناتوانی در برنامه ریزی به معنی برنامه ریزی برای شکست خواهد بود. برنامه ریزی استراتژیک نوعی برنامه ریزی است که از طریق دور اندیشی و در جریان فرا گروهی نظام یافته، انجام می گیرد. به عقیده مارید و ماچودو (٢٠٠٤) برنامه ریزی استراتژیک روش  متداولی است که سازمان از آن برای پاسخ مناسب به شرایط متغیر داخلی و خارجی استفاده می کنند و میزانی که برنامه استراتژیک مورد استفاده قرار می گیرد یک عامل پیشگویی کننده مهم از اعتبار و موفقیت یک سازمان محسوب می شود در این خصوص، ادبیات پیشینه قویا تاکید دارند که برنامه ریزی استراتژیک یک عامل کلیدی و مهم در عملکرد سیستم سازمانی است.